Οι ήρωες και τα «μαύρα πρόβατα» του αγώνα Ελλάδας – Ρωσίας (Video)

Τέτοιοι αγώνες όπως αυτός με τη Ρωσία δημιουργούν ήρωες και «μαύρα πρόβατα». Ηρωες είναι οι νικητές, αυτοί που παίρνουν αυτό που θέλουν και «μαύρα πρόβατα» οι χαμένοι. Στους Ρώσσους έμεινε η ρετσινιά της πιο αποτυχημένης ομάδας όλων των εποχών. Το ψιθύριζαν  τότε επί Μπρέζνιεφ οι φίλαθλοι, το γράφουν «φαρδιά πλατιά» οι σημερινοί ιστορικοί τους. Οσο για την Ελλάδα εκείνο το απόγευμα άνοιξε ένας δρόμος που έγινε… Λεωφόρος το 2004.

Για να θυμηθούμε όμως όσους αγωνίστηκαν και τι έγιναν μετά το  αγώνα

ΕΛΛΑΔΑ

Βασίλης Κωνσταντίνου (19.11.1947, Παναθηναϊκός). Αγωνιζόταν για 18^η φορά στην εθνική στην οποία έπαιξε σε 28 ματς. Σήμερα είναι μέλος της διοίκησης των «πρασίνων».

Γιάννης Γούναρης (6.7.1952, ΠΑΟΚ). Αγωνιζόταν για 8^η φορά στην εθνική από τις 27 συνολικά. Αργότερα πήγε στον Ολυμπιακό και για ένα διάστημα, επί Κοσκωτά διετέλεσε προπονητής του.

Γιάννης Κυράστας (25.10.1952, Ολυμπιακός). Αγωνιζόταν για 30^η φορά από τις 46 που φόρεσε τη φανέλα με την εθνόσημο. Αντικατέστησε στο 74^ο λεπτό τον Γιάννη Γούναρη. Αργότερα πήγε στον Παναθηναϊκό στον οποίο κι εργάστηκε ως προπονητής. Πέθανε την πρωταπριλιά του 2004.

Κώστας Ιωσηφίδης (14.1.1952,ΠΑΟΚ). Αγωνιζόταν για 30^η φορά στην εθνική στην οποία έφθασε τις 51 συμμετοχές (2 γκολ). Παρέμεινε στον ΠΑΟΚ και για χρόνια ήταν διοικητικό στέλεχος της ομάδας.

Γιώργος Φοιρός (8.11.1953, Άρης). Ήταν η 32^η συμμετοχή του από τις 52 στην εθνική. Στο τέλος της καριέρας του έπαιξε και στον Ηρακλή. Στη συνέχεια έγινε προπονητής.

Άνθιμος Καψής (3.9.1950, Παναθηναϊκός).Ήταν η 18^η από τις 35 συμμετοχές. Έμεινε πιστός στην ομάδα που τον ανέδειξε. Δεν ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο όταν «κρέμασε» τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Προτίμησε το πρακτορείο ΠΡΟ-ΠΟ. Ο γιός του Μιχάλης έγινε Πρωταθλητής Ευρώπης το 2004, αλλά ενώ έπαιξε σε ΑΕΚ και Ολυμπιακό δεν αγωνίστηκε ποτέ στην ομάδα του πατέρα του.

Γιώργος Δεληκάρης (3.7.1951, Παναθηναϊκός). Ο αρχηγός της ομάδας. Ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έχει αναδείξει το ποδόσφαιρο, αλλά δυστυχώς δεν κατάφερε να το ξεδιπλώσει. Ήταν η 27^η συμμετοχή του σε σύνολο 32 (7 γκολ). Η μεταγραφή του από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό το καλοκαίρι του 1978 αποτέλεσμα μια ακόμη αφορμή για να κοντραριστούν οι δύο «αιώνιοι». Όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο αντιμετώπισε πολλά οικονομικά προβλήματα κι έκανε ελάχιστες δημόσιες εμφανίσεις.

Σπύρος Λιβαθηνός (8.1.1955, Παναθηναϊκός). Ήταν η 5^η του εμφάνιση στην εθνική (στις 27 με ένα γκολ). Έμεινε κι αυτός πιστός στους «πράσινους» κι όταν χρειάστηκε να αλλάξει ομάδα προτίμησε τη Κύπρο. Για χρόνια ήταν στενός φίλος του Γιάννη Βαρδινογιάννη. Σήμερα είναι Ενωσιακός προπονητής στην ΕΠΟ και Δημοτικός Σύμβουλος Μαραθώνα.

Γιάννης Δαμανάκης (2.10.1952, ΠΑΟΚ). Έκανε μεγάλη καριέρα στον ΠΑΟΚ ο Χανιώτης του «δικεφάλου» που εκείνο το απόγευμα φορούσε για 13^η φορά το εθνόσημο από τις 24 (ένα γκολ) συνολικά στη καριέρα του.

Τάκης Νικολούδης (26.8.1951, Ολυμπιακός). Ήταν διεθνής και με τον Ηρακλή, αλλά και την ΑΕΚ στην οποία συνέχισε τη καριέρα του. Ήταν ο «χρυσός σκόρερ» του αγώνα (στο 25^ο). στο 43^ο δέχτηκε κίτρινη κάρτα. Η 18^η συμμετοχή του από τις 24 (τέσσερα γκολ) ήταν σίγουρα αυτή που θυμάται πιο έντονα.

Μάικ Γαλάκος (23.11.1951, Ολυμπιακός). Έπαιζε για 19^η φορά. Είχε μεγαλώσει στη Γερμανία, ήρθε στον Ολυμπιακό επί Γουλανδρή κι αργότερα πήγε στον Παναθηναϊκό. Στην εθνική έπαιξε 30 φορές (5 γκολ). Αργότερα έγινε και προπονητής.

Χρήστος Αρδίζογλου (25.3.1953, ΑΕΚ). Άλλο ένα μεγάλο ταλέντο του ελληνικού ποδοσφαίρου που δεν ολοκληρώθηκε. Η ΑΕΚ τον απέκτησε από τον Απόλλωνα κι αυθτή ήταν η 16^η συμμετοχή του από τις 43 (δύο γκολ) που είχε στην εθνική ομάδα. Αντικαταστάθηκε στο 64^ο λεπτό

Κώστας Ορφανός (17.9.1956, ΠΑΟΚ). Στην 6^η συμμετοχή του από τις 8 συνολικά, πήρε τη θέση του Χρήστου Αρδίζογλου στην ενδεκάδα στο 64^ο λεπτό. Έπαιξε αργότερα και στον Ολυμπιακό, αλλά όλες οι διεθνείς συμμετοχές του είναι με τον ΠΑΟΚ.

**Ο προπονητής της ομάδας Αλκέτας Παναγούλιας (30.5.1934-18.6.2012) κάθισε συνολικά 74 φορές στον πάγκο της εθνικής. Εργάστηκε σ’ αυτήν τέσσερις περιόδους (1973-76, 77-78, 79-81 και 92-94). Μαζί του η Ελλάδα προκρίθηκε για πρώτη φορά σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα (1980) και σε Μουντιάλ (1994).

ΕΣΣΔ

Ρινάτ Ντασάεφ (13.6.1957, Σπαρτάκ Μόσχας, τερματοφύλακας). Μεγάλος τερματοφύλακας έκανε τότε τα πρώτα του βήματα. Έφθασε τις 91 συμμετοχές κι είχε γίνει διεθνής μόλις μία εβδομάδα νωρίτερα σε ένα φιλικό με την Λ.Δ.Γερμανίας (5/9). Αποχαιρέτησε την εθνική έντεκα χρόνια αργότερα. Το 1988 πήγε στη Σεβίλλη.

Σεργκέι Πρίγκοντα (4.11.1957, Τορπέντο Μόσχας, αμυντικός). Ήταν το 19^ο και τελευταίο του ματς. Αντικαταστάθηκε στο 35^ο  Προς το τέλος της καριέρας του έπαιξε σε Σουηδικές ομάδες.

Σεργκέι Σάβλο (4.9.1956,Σπαρτάκ Μόσχας, μέσος). Ένας ακόμα ρούκις της ομάδας. Κι αυτός όπως κι ο Ντασάεφ έπαιζε για 2^η φορά. Στο 35^ο πήρε τη θέση του Πρίγκοντα. Το 1987 πήγε στη Ραπίντ Βιέννης και έπαιξε σε διάφορες Αυστριακές ομάδες. Στη συνέχεια έγινε προπονητής.

Αλεξάντρ Μπουμπνόφ (10.10.1955, Ντιναμό Μόσχας,μέσος). Στην 21^η    από τις 34 συμμετοχές του (ένα γκολ). Αργότερα πήγε στη Σπαρτάκ Μόσχας                                              

Αλεξάντρ Μακοβίκοφ (12.4.1951, Ντιναμό Μόσχας, αμυντικός μέσος). Ο αρχηγός της ομάδας. Έπαιζε για 22^η φορά από τις 25 (ένα γκολ) που είχε στην εθνική

Βαγκίζ Χιντιατούλιν (3.3.1959, Σπαρτάκ Μόσχας, αμυντικός). Ήταν η 13^η συμμετοχή του στην εθνική από τις 58 συνολικά (έξι γκολ). Στη συνέχεια πήγε στη ΤΣΣΚΑ Μόσχας και στη Γαλλική Τουλούζ.Μέλος της Ολυμπιακής ομάδας που πήρε το χάλκινο μετάλλιο το 1980

Σεργκέι Νικούλιν (1.1.1951, Ντιναμό Μόσχας, αμυντικός). Η καριέρα του στην εθνική ήταν εξαιρετικά βραχύβια. Στο ματς της εθνικής που σημειώθηκε και με κίτρινη (61^ο) έπαιζε για 2^η φορά. Ολοκληρώθηκε στον αγώνα με τη Ρουμανία στη Μόσχα (3-1) στις 14.10.1979.

Φιοντόρ Τσερενκόφ (25.7.1959, Σπαρτάκ Μόσχας, μέσος). Δεν μπορούσε να φανταστεί χειρότερο ντεμπούτο. Η διεθνής του καριέρα πάντως κράτησε μέχρι το 1990, αλλά περιορίστηκε σε 34 αγώνες (12 γκολ). Με την Ολυμπιακή Ομάδα κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο το 1980. Πέθανε στις 4 Οκτωβρίου 2014.

Νταβίντ Κιπιάνιν (18.11.1951, Ντιναμό Τυφλίδας, μέσος). Από τους μεγάλους του Γεωργιανού ποδοσφαίρου. Έπαιζε για 18^η φορά, αντικαταστάθηκε στο 46^ο και το επόμενο παιχνίδι του (30.5.1981) με την Ουαλία στο Κάρντιφ ήταν το τελευταίο του (19 ματς 7 γκολ). Σκοτώθηκε σε τροχαίο ενώ ήταν προπονητής της εθνικής Γεωργίας στις 17.9.2001. Ήταν 50 χρόνων.

Στέφαν Γιουσίρχιν (28.8.1957, Κάρπατι Λοβ, επιθετικός). Και για αυτόν ήταν η 2^η συμμετοχή, κι αυτός είχε ντεμπουτάρει στον αγώνα με τους Ανατολικογερμανούς μια εβδομάδα νωρίτερα. Η καριέρα του τελείωσε στους 4 αγώνες στις 31.10.1979 στο 2-2 με τη Φιλανδία στη Μόσχα. Ουκρανός στην καταγωγή τραυματίστηκε σοβαρά στο γόνατο το 1980.

Γιούρι Γαβρίλοφ(3.5.1953, Σπαρτάκ Μόσχας, επιθετικός). Ήταν η7η από τις 46 παρουσίες του (10 γκολ) στην εθνική. Ανακάλυψη του Μποσκόφ που τον πήρε το 1977 στη Σπαρτάκ και στη συνέχεια στην εθνική. Μέσος.

Αλεξάντρ Μαξιμένκο (17.8.1952, Ντιναμό Μόσχας, μέσος). Αυτή ήταν η 8^η και τελευταία συμμετοχή του. Είχε σημειώσει γκολ στο ντεμπούτο του με τη Τυνησία στη Τύνιδα (3-0). Όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο έγινε προπονητής. Πέθανε πρόσφατα, στις 7 Σεπτεμβρίου 2012

Ραμάζ Σενγκέλια (1.1.1957, Ντιναμό Τυφλίδας, σέντερ φορ). Γεωργιανός, γεννημένος στο Κουταίσι έπαιξε για 7^η φορά. Συνολικά είχε 26 παρουσίες στην εθνική (10 γκολ). Κέρδισε με τη Ντιναμό το Κυπελλούχων το 1981 και το πρωτάθλημα ΕΣΣΔ το 1978. Πέθανε από όγκο στον εγκέφαλο στις 21 Ιουνίου 2012

Διαβάστε τι έγινε στο ματς εδώ